Geschreven door: Luna el Hage
2017 begon heel goed. Ik heb een nieuwe baan en Coco heeft kennis gemaakt met sneeuw. Wat had ze een plezier. Maar ja, sneeuw is niet alleen pret. Voor sommigen (zoals ik) kan het soms minder leuk zijn. Vooral als het glad is…
Lopen met drie honden (vooral met een Fransje van 6 maanden) kan soms een flinke uitdaging zijn. Bijvoorbeeld als het heeft gesneeuwd. Ik lijk dan op een Marsvrouwtje. Dikke kaplaarzen en onder mijn laarzen draag ik spikes. Wat een uitvinding! Ik loop stabieler en ben minder bang. In het begin schaamde ik mij, maar sinds ik ben gevallen, heb ik liever dat mensen denken ‘daar loopt weer het Marsvrouwtje met haar honden’, dan dat ze gaan lachen, omdat ik ben gevallen.
Vorig jaar januari was het spiegelglad. Zelf met spikes lopen, hielp niet. Coco was toen niet bij mij. Argo was toen twee jaar en Milo drie jaar oud. Ik was niet zo ver van mijn huis, toen er een man uit de bosjes met zijn labrador (een teef) voor mij en de hondjes sprong. Zoals de meeste Labradors, is Argo ook heel speels en super enthousiast. Zeker bij teefjes. En ja hoor, ik gleed en boem! Daar lag ik, plat op de ijskoude vloer. In plaats dat deze man even vroeg van ‘gaat het mevrouw’? Hoorde ik hem zeggen ‘wat een muts’ en begon te giechelen. Door schaamte, stond ik heel snel op en ging bijna hardlopend naar huis. Natuurlijk keek ik snel of anderen mij hadden gezien.
De honden uitlaten is heel leuk. Wij beleven vaak veel avonturen. Coco en Milo kunnen meestal snel een poepje laten. Argo aan de andere kant, moet soms wat langer. Ik herinner mij dat ik een keer keihard riep ‘Argo NU poepoe doen!’ ik dacht op dat moment dat ik alleen was, maar nee. Ik draaide mij om en daar stonden verbaasd twee mensen mij aan te kijken. Ze keken mij verbaasd aan. Ze zeiden niets tegen mij, maar hun gezichten spraken boekdelen. Op zo’n moment kan ik mezelf op mijn hoofd slaan en later ga ik keihard lachen als ik aan hun gezichten terugdenk.
Laatst had Argo (de labrador) wel snel gepoept. Keurig, precies waar het voor honden is toegestaan om hun behoefte te doen. Het was heel mooi weer en ik had zin om langer met de hondjes te lopen. Op gegeven moment kwamen we bij een groot appartementencomplex en Milo (mopshondje) ging op het grasveldje rondjes draaien. Het leek alsof hij wilde poepen. Ik dacht ‘nee toch…’ Gelukkig was ik goed voorbereid en had ik extra poepzakjes. Dus ik kijken, maar er kwam niks uit. Dus ik riep ‘lopen’. Op het moment dat ik weg wilde lopen, hoorde ik in de verte een irritante stem. ‘U gaat zeker de drol van uw hond niet oprapen?’. Ik stond perplex en was op zoek naar de stem. Op een parkeerplaats stond een kleine, dikke dame naast haar auto. Ze keek mij boos aan. Ik dacht: zij heeft het zeker niet tegen mij, want Milo heeft geen poepje gelaten. Toen ik weg wilde lopen, hoorde ik weer de stem. Dit keer was het een schreeuwerige stem. De dame begon tegen mij te schreeuwen. Ik dacht, wat is hier aan de hand? Ik keek de vrouw aan en zei: ‘Mevrouw mijn hond heeft niet gepoept hoor’. ‘Ik heb uw hond toch echt zien poepen’, zei de mevrouw stellig. ‘Ik ga niet weg voordat het is opgeruimd. Ik ruim die van mijn hond toch ook op’.
Op dat moment begon Milo rondjes om mijn benen te draaien en begon frenchie Coco, Argo uit te dagen. Ik werd knalrood van woede en wilde heel graag tegen deze mevrouw schreeuwen, maar deed het niet. Ik besloot om verder te lopen, maar de dame ging steeds harder schreeuwen. Ik draaide me om en zei ‘Talk to the hand, because the face is not listening anymore’. Hoe verder ik liep, hoe zachter haar stem werd. Op gegeven moment hoorde ik haar niet meer. Het was heerlijk stil.
Eenmaal thuis vertelde ik mijn man over de boze dame die ik was tegengekomen. Hij snapte er geen snars van. ’s Avonds in bed bleef ik aan haar denken. Waarom schreeuwde ze zo tegen mij?
Wil je ook meedoen aan deze rubriek? Mail dan naar fransebulldog@hondenbaasjes.nl o.v.v. “column”.